De trein er naartoe is moderner geworden, maar stopt op plekken waarvan ik mij afvraag of het wel een halte is. De stop moet je zelf inluiden met een druk op de knop. Het voelt bijna als trekken aan de noodrem op een ongewenst moment, maar gelukkig stopt de trein in mijn dorp gewoon vanzelf. Die plaats is groot genoeg om mee te liften op de automatische piloot.
Store Heddinge: ik woonde er van mijn vierde tot mijn zevende, ongeveer. Af en toe droom ik nog over de weg die ik liep, van en naar school. Kan ik, decennia later, mijn huis nog terugvinden vanuit het centrum?
Mooie kerk in Store Heddinge: de Sankt Katharina
Zo vader, zo dochter
De dorpskern komt me vaag bekend voor. Woonde links niet mijn oudste vriendinnetje met wie ik nu nog contact heb via Facebook? Haar vader overleed onlangs, heel plotseling. In gedachten komt hij opeens voorbij, met pretogen en een grote glimlach. Een goedlachse, vriendelijke man. Tot voor kort woonde hij nog in het naastgelegen dorpje, met zijn tweede vrouw en jongere dochter. De profielfoto van mijn vriendinnetje toont eenzelfde, vrolijk gezicht.
Kleine beentjes
Vanuit mijn ooghoek zie ik rechts een straat die mij meteen aantrekt. Die knik erin en de huizen… het moet ‘m haast wel zijn. Als ik er even later doorheen loop, lijkt de straat zo oneindig lang dat ik ga twijfelen of ik daar ooit wel doorheen stapte, op kinderbenen. Even later klopt het plaatje toch. De straatnaam in de bocht naar links heb ik vaker gezien. En jawel, nog iets verderop staat opeens Naurbjerg, de naam van ons, toen spiksplinternieuwe, huizencomplex.
De straat die uiteindelijk naar Naurbjerg leidt
Glazen lichtbollen
Op dit punt moet in kijk focus flink bijstellen. Het is na al die jaren zo dichtbegroeid dat alles hutje-mutje lijkt. Niet meer dat wijds opgezette met oneindig veel ruimte om te rennen en spelen. De tijdloze lantaarnpalen met in het oog springende lichtbollen, staan er nog.
Destijds konden de helle bolletjes licht niet voorkomen dat ik, in het schemerdonker, soms de verkeerde entree in rende. Met zand onder mijn schoenen belandde ik dan plotsklaps op andermans houten vloer. Eenmaal binnen werd ik meteen teruggefloten als ik vreemde stemmen hoorde en, in mijn haast om snel weg te komen, bijna struikelde op de buitentrap.
Veel asfalt en vaak au. Onmiskenbaar de plek waar ik woonde.