Iets met sokken. Aan een voet, in een boom, naast de wasmand, of los in een schoen. Dat was de huiswerkopdracht tijdens één van de lessen fotografie in het Koorenhuis. Verzin iets grappigs, beeldends, of als je wilt, iets serieus. Als je de sokken maar herkent in de foto’s die je maakt, als zijnde sokken.
Iets buiten, denk ik dan. Aangezien het flink waait, ligt dat voor de hand. Sokken, wapperend in de wind, aan een waslijn. Maar de wind gaat net liggen en het begint te miezeren. De veel te lange kniekousen hangen er mistroostig bij. Ik gooi het roer om en loop naar de Hema voor een set van drie felgekleurde babysokjes. Ze gaan mee naar het strand van Scheveningen. Daar moet toch inspiratie te vinden zijn?
Door een combinatie van guur weer en een verlaten zandvlakte ontstaat daar spontaan een crime scene in mijn hoofd. Een kwijtgeraakte baby is het verhaal, van wie de sokjes zijn achtergebleven in het zand.
De rubberen handschoen die daar zomaar ligt, is een cadeautje. Als dat geen crime scene oplevert!
Nog diezelfde avond kijkt mijn fotografiedocent heel anders naar de foto’s. Ze hebben in zijn ogen ‘iets vertederends’. Hij vindt de rubberen handschoen beschermend en zeker niet bedreigend. Mijn crime scene laat zich niet zomaar uitwissen dus reageer ik verbaasd. Ik zie nog steeds verlaten sokjes, bij een GROTE voetstap en een GROTE handschoen. Hebben die de kleine hummel in bescherming genomen? Schiet mij maar lek!
Waar is Sarah Lund als je haar nodig hebt?